مدرسه علمیه فاطمیه ابهر

حالت‌های کلی استناددهی: در بدنۀ علم و دانش امروزی، معمولاً هیچ پژوهشی به خودی خود شکل نمی‌گیرد و بر پایۀ مطالعات دیگران تدوین می‌شود. هنگام استفاده از مقالات و پایان‌نامه‌ها و به طور کلی آثار، نوشته‌ها و سخنان دیگران مشخص کردن منبع مورد استفاده امری ضروری است. استناد دادن در یک اثر پژوهشی علاوه بر اینکه نویسنده را از ارتکاب به سرقت علمی مصون می‌دارد و احترام به سایر آثار پژوهشی است، آن اثر را وارد ادبیات پژوهشی حوزۀ مربوط می‌کند. همچنین به خواننده نشان می‌دهد که نویسنده در موضوع مرتبط به اندازۀ کافی تحقیق و مطالعه داشته و باعث اعتبار اثر می‌شود.
استناددهی سبک‌های مختلفی دارد که کم‌وبیش به یکدیگر شبیه‌اند. مهم این است که مطابق با استانداردی که مربوط به مجله یا حوزۀ مورد نظر ماست، نشانی منبع مورد استفاده‌مان را به خوبی در اختیار مخاطب قرار دهیم. اما استناددهی به هر شیوه‌ای که باشد غالباً به دو حالت قابل ارائه است:

استناد اصلی: در استناد اصلی یا Primary Citation، نویسنده به منبع یا منابع مختلف و مرتبط مراجعه می‌کند و پس از مطالعۀ دقیق و دریافت اطلاعات صحیح، با استفاده از کلمات خود مفهوم دریافتی را بازنویسی می‌کند و به منبع یا منابع مورد استفاده داخل پرانتز استناد می‌دهد.
مثال: …………………………………… (William, 2014).

صفحات: 1· 2